De klassieke boksslagen vallen binnen de zogenaamde Boxing Technique , we moeten aan elke slag een naam geven om ze van elkaar te onderscheiden, omdat de trajecten en de manier van uitvoering van elk van hen duidelijk verschillend zijn.
Deze behoefte aan een specifieke naam wordt gegeven door de herhaling tijdens technische acties van zeer vergelijkbare slagen, die, zonder precies hetzelfde te zijn, voldoen aan bepaalde normen in hun uitvoering of in hun traject waardoor we ze duidelijk kunnen identificeren met een naam voor elk van hen. .
Voor zijn carrière:
- STRAIGHTS: (Direct, prik) Beide zijn hetzelfde in hun traject en uitvoering. Ze verschillen alleen in toepassing en eindsterkte.
- BOCHTEN: – Zijkant ( haak )
- Verticaal oplopend: ( Uppercut of haak)
- (Haak)
- GEMENGD: -Lange zijstoot met gedraaide vuist (Swing)
SPECIFIEKE SLAG:
Daarom gebruiken we in onze boksterminologie specifieke slagen die, hoewel ze erg op elkaar lijken, sommige verschillen vanwege hun traject, hun uitvoering of hun toepassing, ze zijn:
- JAB : Het wordt gebruikt om: afstand te bewaren, een combinatie te starten, als misleiding voor een volgende actie, om de rivaal "ongerust te maken"... Het is uiteindelijk een minder "geaccentueerde" directe. Lagere slagkracht en meestal linkshandig bij rechtshandige of orthodoxe bewakingsjagers.
- DIRECT : vanaf de linkerkant (altijd andersom voor linkshandigen) is het een krachtigere slag dan de Jab, de jager die deze uitvoert moet goed ondersteund worden op de grond en met meer momentum vanuit de heup, schouder en lichaam draai. Het wordt gebruikt om de rivaal die "binnenkomt" tegen te houden, om hem te destabiliseren, om hard te slaan. Veel technici, boksers en fans verwarren beide. In het Engels maken ze echter perfect onderscheid tussen (degenen die het echt weten) een “jab” van “rechtop links”.
- HAKEN : het is een zijwaartse slag met een traject evenwijdig aan de grond, gericht op het gezicht van de tegenstander.
- UPPERCUT of HOOK : het is een slag die van onder naar boven wordt gericht, op zoek naar de kin van de tegenstander.
- HAAK of “steekslag” zoals de Cubanen zeggen. Het kan worden beschouwd als een klap die qua uitvoering vergelijkbaar is met een uppercut die op de kin wordt aangebracht, maar een variant hiervan is op het lichaam. Het kan ook op de kin worden aangebracht met een schuin opwaarts traject.
- SWING : het is een lang haakwerk waarbij de vuist wordt gedraaid om het knokkelgebied te raken.
Bij het analyseren van de bijzondere kenmerken van de specifieke boksslag (ongeacht zijn traject), moeten we er rekening mee houden dat de toepassing van algemene formules die aanvaardbaar zijn voor andere soorten slagen, zoals de trap van een bal, de klap van het racket van een Een tennisspeler of de klap van een boleiballspeler verschillen heel erg van de slag die bij het boksen wordt gebruikt. Hoewel veel van hun biomechanische wetten van toepassing zijn, zijn ze dat niet allemaal.
Het was een veel voorkomende fout in Boxing Technique Treaties and Manuals om een reeks natuurwetten te beschouwen als van toepassing op de analyse van de slag van de bokser, waarbij fundamenteel de botsegmenten van de bokser werden bestudeerd, zonder rekening te houden met de gehele slageenheid, dat wil zeggen het hele lichaam van de persoon die slaat.
De bewegingen van een slagarm zijn niet onder alle omstandigheden hetzelfde, ze zijn niet alleen afhankelijk van het traject of de voorbereiding van de beweging, de mate van spiercontractie op het exacte moment van impact is doorslaggevend.
De correct toegepaste stoot is de laatste schakel in de kinetische bewegingsketen van de gehele rest van het lichaam die deze toepast. We slaan niet alleen met de arm; We slaan met de vuist, maar bij die klap is een hele beweging betrokken, die gecoördineerd en gesynchroniseerd moet worden, die begint bij de voeten van degene die de klap uitvoert, doorloopt via de benen tot aan zijn middel, wordt overgedragen door de rotatie van de heup en door de juiste uitlijning van de schouder met de arm, onderarm, pols en vuist. Dat wil zeggen, tot aan de schokkende rand van de knokkels.
Het moet gesynchroniseerd zijn, in die zin dat het niet in delen moet worden gedaan (eerst de voeten draaien, dan de heupen draaien, later de schouder naar voren brengen en ten slotte de arm en de vuist strekken), maar alle bewegingen tegelijkertijd uitvoeren. In een keer. Zoals we later zullen zien, voldoet elke juiste slag volledig aan de wetten die door wetenschappers zijn bestudeerd en die we kunnen opsommen omdat de kracht van de klap afhangt van:
- De omvang van de massa die raakt (vuist, arm en schouder) en de snelheid waarmee het botspunt arriveert. (2e wet van de dynamiek F = MxV/t = massa x versnelling). In dit geval zijn de massa en de versnelling omgekeerd evenredig, dat wil zeggen dat naarmate het gewicht toeneemt, de snelheid van de bokser altijd lager is. Een bokser van 51 kg. Hij heeft een grotere snelheid in zijn slagen dan nog eens 90 kg.
- Correcte berekening van de afstand tot het trefpunt (nauwkeurigheid
- De duur van het contact.
- De uitlijning van kinetische ketens.
- Het meesterschap van degene die slaat.
- Gewelddadige spiersamentrekking op het exacte moment van de impact (blokkering van de betrokken gewrichten) en onmiddellijke terugkeer naar de uitgangspositie.
- De opzettelijkheid van degene die slaat. Zijn beslissing om het met macht te doen.
- De coördinatie van totale lichaamsbeweging. Van de voeten tot aan de rand van de knokkels slaat hij.
- De synchronisatie van genoemde beweging, dat wil zeggen, deze wordt uitgevoerd in een enkele tijdseenheid. In een keer.
DE WACHT (EERSTE GEVECHTSPOSITIE)
De typische boksershouding van waaruit alle aanvals- en verdedigingsbewegingen beginnen en beginnen, staat bekend als GUARD.
Op zichzelf is de wachtpositie een passieve verdedigingshouding, aangezien de armen de houding aannemen van het beschermen van de kwetsbare gebieden van de jager en tegelijkertijd de slagen van de tegenstander onderscheppen of afweren. Zelfs de beenpositie maakt achterwaartse of zijwaartse bewegingen mogelijk die deel uitmaken van de verdediging van de bokser.
We moeten de technisch orthodoxe bewaker niet verwarren met de vele houdingen van veel boksers, die kenmerkend en persoonlijk zijn voor grote kampioenen.
Jaren geleden werd er gesproken over verschillende soorten bewakers, afhankelijk van het land van herkomst van de boksers, dus we zien in veel verhandelingen over de bokstechniek hoe wordt gezegd dat er een Engelse, Franse of Amerikaanse bewaker is. Dit zijn echt authentieke fantasieën van de auteurs.
Als we de opnames van grote Amerikaanse kampioenen onderzoeken, zullen we zien dat de bewaker van Joe Louis weinig gemeen had met die van Max Baer, of die van Henry Armstrong met die van Ray Sugar Robinson, om nog maar te zwijgen van die van Tyson met die van Foreman.
De evolutie van de bokstechniek in de afgelopen vijftig jaar verhindert ons om wachtposities per land te classificeren, aangezien er tegenwoordig veel ‘Amerikaanse stijl’ boksers zijn in Europa of het Oosten, en vele anderen ‘Europese stijl’ in dezelfde VS.
We kunnen echter wel een verduidelijking geven over de fundamentele verschillen tussen de typische amateur-bewaker (meer uitgesproken onder degenen in de hogere competitie) en de bewaker van professionele boksers.
De amateurguard is meer frontaal en gesloten, gezien de behoefte aan meer continu slaan met beide handen.
De linkervuist moet zich op schouderhoogte bevinden en hoog gehouden worden om de mogelijkheid van zijwaartse slagen te voorkomen.
De elleboog moet zich op een tussenafstand tussen de vuist en de schouder bevinden, dat wil zeggen dat de arm een V moet vormen, met een hoek tussen 30 en 45 graden, en verticaal. De vuist moet zich op dezelfde hoogte bevinden als de schouder. Zonder spieren aan te spannen.
De neiging tot overdreven verticaliteit van de onderarm is een zeer uitgesproken defect, omdat in dit geval twee bewegingen moeten worden uitgevoerd om de arm te strekken, de eerste om de onderarm in de schietpositie te plaatsen en de tweede om de elleboog op te heffen terwijl we de arm draaien. onderarm om de gewrichten (schouder, elleboog, pols) uit te lijnen en de vuist in de juiste impactpositie te plaatsen.
Omdat, zoals het nu is, bewegingsbesparing een prioritaire doelstelling is, moet, om de juiste techniek te bereiken, een juiste houding van de arm worden aangenomen in de wachtpositie, zoals we eerder zeiden, in een V, waarin de weerstand van de armen niet afneemt. de antagonistische spieren moeten worden overwonnen om tot volledige extensie over te gaan, waardoor maximale snelheid kan worden bereikt en gewelddadige spiersamentrekking op het laatste moment van de impact mogelijk is, wat de kracht van de klap zal bepalen (en niet te vergeten de lichte stuwende draai van de klap). de voet, heup en schouder, om het volledige gewicht op het impactpunt uit te oefenen).
De rechterarm wordt iets verder naar achteren geplaatst, op dezelfde hoogte als de linkerschouder, vóór de kin en lateraal daarvan, met een afstand die ongeveer gelijk is aan die van de uitgestrekte duim. De elleboog zal enkele centimeters van het levergebied worden verwijderd om te voorkomen dat het effect van een klap wordt overgedragen op het lichaam dat, wanneer het met deze arm wordt geblokkeerd, het voldoende kan duwen zodat de impact het kwetsbare gebied van de lever kan bereiken. de lever..
Alle aanvallende en verdedigende bewegingen, evenals de juiste uitvoering van slagen of combinaties hiervan bij het boksen, zijn grotendeels afhankelijk van de bewakerspositie.
?
